Anton Pavlovicin öykülerini okurken ciplak agaclarin, ic ice gecmis evlerin, renksiz insanlarin tüm belirginligiyle resmedildigi, havasi dupduru, hüzün dolu bir sonbahar gününde hissedersiniz kendinizi. Her sey tuhaf bir yalnizlik, durgunluk, sefalet icinde gözükür. Boz bulanik enginlikler ipissizdir, solgun gökyüzü uzaklarda ufka dogru alcalirken buz tutmus camurlarla kapli yeryüzüne sikinti verici bir sogukluk sacar. Yazarin betimleme gücü, asinmis yollari, carpik curpuk sokaklari, sikisik, kirli evleri güz günesinin soguk isiltisi altindaymis gibi olanca carpiciligiyla gözler önüne serer.
Acinasi kücücük insanlarin evlerde aylak aylak oturmaktan, can sikintisindan patladiklarini ya da uyusuk uyusuk iceri girip
disari ciktiklarini görürsünüz.
-Maksim Gorki.
Cehovu yeni bastan her okuyusumda onun kimi tümceleriyle, deyisleriyle karsilasirim da dogruluklarina sasirmaktan kendimi alamam. -Tatyana Lvovna Scepkina
-Kupernik
