Gökyüzüne hic bakmadigimiz bir dünyanin, kücücük penceresinin araligindan karsiliyoruz hayati. Söylersek büyüsü bozulur diye, umudu icimizde tutup, gökkusagina salincak kurmadan, kendi derinligimizde kaybolup, bakmaya korktugumuz maviliklerin hasretiyle yasiyoruz hep. Mavi Tutsak kaliyor bu yüzden yüregimizde.
Ne kadar yasarsak yasayalim ne kadar uzaga gidersek gidelim. Bazi insanlarin yüregimizde biraktigi deger anlamini yitirmiyor. Gözümüz gökyüzüne de baksa, maviliklere de boyansak, sirilsiklam da olsak yagmur altinda, gögüs kafesimizin icinde hep ayni kisi duruyor. Sen Hasret yasiyorsun hep yeryüzünde.
Oguzhan Özpolat
