"Er engin von, læknir?" "Alveg enginn - núna." "Ef hún hefði farið á - sjúkrahúsið í vinnuhúsinu - hefði hún lifað?" Læknirinn gerði hlé. Sáturinn fyrir þetta hatursfulla orð tapaðist ekki á honum. Hann reyndi alvarleika fagmannsins og veitti hnappinn á hanskanum nokkra umhyggju. "Ég er hissa," sagði hann, "að framúrskarandi kona eins og móðir þín skyldi hvetja tilfinningar þínar til - er - andstyggðar gagnvart - er - - rugla því, strákur, áttu enga ættingja eða vini?" "Nei, herra. Við erum ein í heiminum." "Og erfitt upp, ha?" Strákurinn gróf hönd í vasa með stolnu afskiptaleysi örvæntingar. Hann framleiddi tvær skildinga og nokkrar smáaurar. Hann tók út silfrið og maðurinn roðnaði í mótmælaskyni. "Ekki vera heimskur, Philip. Það er nafn þitt, er það ekki? Þegar ég vil fá mitt gjald mun ég biðja um það. Móðir þín þarf hjúkrunarfræðing, vín, kjúklingasoð. Þú ert nógu gamall til að átta þig á því að læknir er að æfa í hverfi sem þessu gæti hann viljað slíka hluti sjálfur og flautað fyrir þá. En í - er - sjúkrahúsinu fá þeir ríkið. " "Hefði móðir mín búið hefði hún samþykkt að vera flutt þangað fyrir mánuði síðan?" Aftur velti maðurinn fyrir sér steinþraut þrautseigju spyrjanda, óttalausum, virkum strák fimmtán ára, klæddur í slitin föt of lítinn fyrir hann og í gömlum stígvélum nokkrum stærðum of stór. Sterka, unga andlitið, klemmt af vökum og tilþrifum, stóru, alvörugefnu augun, þung með óblíðuðum tárum, varirnar, skjálfandi í einbeittri þjöppun yfir höku sem benti til mikils persónustyrk, höfðaði miklu meira til læknisins en vælið skelfing sem börn hinna fátæku mæta venjulega hinni hörmulegu dauðasýn. Glíman við hanskann lagðist af og vinsamleg hönd hvíldi á öxl Filippusar. ¿Nei," kom hljóðlátt svarið. "Megi Guð hjálpa þér, hún hefði ekki lifað." ¿Guð hjálpar engum," var ótrúlegt svar. Læknirinn var hneykslaður, sýnilega svo. ¿Þetta er heimskuleg og vond fullyrðing," sagði hann stranglega. "Ekki láta móður þína heyra svo hræðileg orð. Hún hefur lifað og mun deyja sannkristinn. Ég hef aldrei kynnst konu af meiri náttúrulegum þokka og raunverulegri guðrækni. Hún hefur þjáðst svo mikið að hún verðskuldar eilíft líf. Það er umbun, ekki refsing. Fleygðu þessum hræðilegu hugsunum. Farðu frekar og krjúptu við hlið hennar í bæn. " Augnablik loguðu hin miklu brúnu augu grimmilega á hann. "Á ég að biðja um að móðir mín verði tekin frá mér?" ¿Jafnvel það, ef það er vilji Guðs." Glampinn af ástríðu skilaði fullkomnu úrræðaleysi. Drengurinn kom aftur með sína litlu peningabúð. "Víst," sagði hann, "ég get keypt lítið magn af víni. Í búðunum selja þeir hluti í formum sem búa til kjúklingasoð, er það ekki? Ég er með eld og ketil. Væri þér sama um að segja mér-- "" Þarna, þar! Þú ferð til móður þinnar og leitast við að hressa hana upp. Ég mun sjá hvað ég get gert. Hvað! Myndirðu rífast við mig? Farðu strax; ég heimta það. Heyrðu, hún kallar á þig! ¿ Í þeirri lélegu leigu voru engin leyndarmál. Ólæsilegur stigi, gróflega byggður upp við stoðvegg eina stofunnar á jarðhæðinni, leiddi bratt að íbúð fyrir ofan og náði hámarki í opi sem benti til gildra. Veggirnir, gróflega þiljaðir, voru vel með hillum og pinnum. Bakdyrnar voru festar með læsingu, sem sjaldan sást í London í dag. Framglugginn horfði út í illa malbikaðan dómkjól við fellibyl. Minni gluggi að aftan leiddi í ljós dapurlegan garð sem myrkvaður var með háleita veggi. Þótt lítið annað en steinkast fjarlægð frá hinum fjölfarna Mile End Road var staðurinn einstaklega rólegur.