Tembelligi bir sanat haline getiren Oblomov, Rus romaninda Lüzumsuz adam tiplemesinin ölümsüz örneklerinden biridir. Orta yasli toprak sahibi Oblomov isinden ayrilmis, tüm arkadaslarini etrafindan uzaklastirmis, borca batmis ve tüm dünyevi islerini yatagindan görmeye baslamistir. Her bir kösesi dökülmekte olan dairesinde kendisi kadar tembel usagiyla birlikte kayitsizlik icinde yasayan bu miskin asilzade, degisime ayak direyerek islevsizlesmis bir sinifin timsalidir. Rus toplumuna özgü bu tipleme Goncarovun kaleminden ciktigi günden beri toplumun icine karismis, Oblomovluk sözcügünü günlük dile kazandirmistir. Oblomov, 19. yüzyil sonunda bu acmaza giren toprak sahiplerinin güldürüsü olmakla kalmiyor, ayni zamanda mevcut sosyal düzenin acayipliklerini ve adaletsizligini de ciddiyetle ama tatli bir dille elestiriyor.