Ben kendimi göklerin ve yerin, bu ikisi arasindaki her seyin; atesin ve suyun, bulutlarin ve kuslarin Rabbine birakmistim...
Yanmis bir asiktim ben. Kurdugunuz tuzaklar, attiginiz ates benim dünya telasimin bitisi, sevgiliye vuslatin son demiydi.
Heybesinde asktan baska bir sey tasimayan bir muhacirim ben...
Gün yüzüne cikmis bir harfim...
Icimdeki alfabenin yalniz cümlesiyim.
Yalnizligin bir basinaligina teslim olmayan,
Melankolik bir rihtimin yedivereniyim.
Basagindan kuslarin, insanin ve medeniyetlerin beslendigi,
Tarih topragina atilmis bir tohumum ben.
Bir varolusum...
Cekip gitmeyen bir derdim ben.
Söylenip duran bir sevdayim.
Asirlari asan,
Hayata yeniden baslayan bir askim ben...

Ben Ibrahim...
Geri döndüm ve buradayim...
Mehmet Devecinin anlatimiyla Bir Hazreti Ibrahim Romani