Babam beni kardeslik sarkilariyla kardeslik masallariyla büyüttü. Bana sevmeyi ögretti, affetmeyi barisi.. Bütün dinlerin, bizleri ayirmak birbirine düsürmek icin degil bizlere huzur vermek icin yaratildigini ögretti.
Bütün dinlerin insanlarin birbirine anlayabilme, kendilerini en dogru bicimde ifade edebilme ihtiyaci var oldugunu ögretti.
Dinimden, cinsiyetimden, milletimden, irkimdan siyrilip yalnizca insan oldugumu fark etme serüvenimdeki yilmaz süvariydi babam. Cogu kisinin benim Ahmet Kayanin kizi oldugum icin ne kadar sanli oldugumu düsündügünü biliyor ve kendi tercihim olmayan bu durumdan dolayi her gün hayata tesekkür ediyorum.
Evet cok sansliyim, cünkü benim dünyadaki bütün güzellikleri toplayip her gece basucuma birakan bir babam vardi. Bir cocugun azicik yasanmis gecmisine babasiyla gecen 13 hatta hatirlayabilidigi 8,9 senesine böylesine korkunc bir sekilde tecavüz edilebildiginize göre sizler ne yazik ki benim kadar sanli degilsiniz..
Babam öldügünde 13 yasinda bir kiz cocuguydum. Bugün hayati 21 yasin bakis acisiyla yorumlamaya calisiyorum ama o gittiginden beri bir yanim hala cocuk ve hep öyle kalacak. Babama emanet ettim o cocuk yanimi. Belki o yanim biraz büyüyüp diger yanima erisebilseydi böyle bir yazi yazmaya gerek bile duymayacaktim ama o cocuk yanim günlerdir hep agliyor.
